Başlangıç..

 Nereden başlamam gerek hiç bilmiyorum.Bir insan aşkını nasıl kelimelere döker hissettiklerini nasıl yansıtır onu da bilmiyorum. Sanırım önce sevdiğim o güzel kadını anlatmalıyım çünkü uzun sürelerce ondan bahsedeceğim. Tam 3.5 yıldır hayatımda çoğu ilişkiler gibi çok zor dönemlerden geçtik ayrılıkların kıyılarından döndük güvensizliğin uç noktalarını yaşadık ama asla birbirimizden vazgeçmedik.Zaten vazgeçseydik diğerlerinden ne farkımız kalırdı değil mi.

    4 yıl aynı okulda birbirimizi hiç görmeden geçirdik sonra okulun son günü bildiğin okul bitmiş artık son gün öylesine geleyim gideyim havaları.İlk defa gördüğüm o güzellik önümden geçip gitti kader değilde ne bu.Neden 4 yıl boyunca bir kere bile görmedim, bu kadar gözümü kapatan neydi. sağdan soldan sorarak bir şekilde buldum ve tanıştık. çok kişi tanımıştım o zamana kadar ama böyle birini hiç görmemiştim bile. O filmlerde anlatılan iyi huylu melek gibi kadınlar olur ya hep erkeklerin üzdükleri. sen çok iyi birisin ben haketmiyorum seni klişesini yemek zorunda kalan kızlar.Tek kelimeyle harika bir insandı hayat dolu neşeli gram aklından kötülük geçmeyen saf mı saf bir kız.Kendi yaşadıklarım ve çevremdekilerin birlikte olduğu kızlara zerre benzemeyen biri. güzel bir yaz geçirdik ufak tefek pürüzler oldu tabi ama önemsizdi..

   Ve tercih zamanı gelmiş o alıştığım yavaş yavaş içimde bir sevgi büyüttüğüm sevgilim gidecekti evet hemde o kocaman İstanbul'a okumaya.Bizim gibi Karadeniz insanına İstanbul başka gelir. güzeldir belki evet doğru ama insanı bataklık gibi çeker içine alıştırır huyuna suyuna. derseniz niye kızla gitmedin diye mecburiyetler.. tam birbirimize alışmış sevgimizi paylaşmaya başlamıştık ki nereden çıktı bu ayrılık biz 3 ay neden düşünmedik hiç ayrılabileceğimizi. nasıl olsa herkes uzaktan uzağa ilişkisini yaşar ne olacak ki otobüsler uçaklar var hafta sonları var ne olabilirdi ki en fazla. Hem etrafımızda da vardı uzun mesafeli ilişkilerini yürütebilen belki bir dönem hepiniz yaşamışsınızdır. Dedik bizde yaparız bizim neyimiz eksik diğerlerinden, hatta bizim hepsinden büyük bir sevgimizde vardı. Ama hiç bir şey umduğumuz gibi olmadı.o kadar kolay duruyordu ki her şey hatta ayrılırken otobüsünü beklerken arkadaşlarıyla ağlamadı bile ufak bir sarılma ve çekip gitmişti.tam o an anladım ne kadar zor bir işe girdiğimizi. tek kalmıştım bu şehirde beraber yürüdüğümüz bu yollarda kaldırımlarda oturduğumuz yerlerde. elimi tutanda yoktu ne yapacaktım ben artık.içime o kadar büyük bir ağırlık çöktü ki elim telefona gittiğinde tek yazabildiğim ''geçecek sevgilim bunlar  seni seviyorum ''olmuştu.artık bu şehirde tek başıma sevdiğimi bekleyecektim ama başımıza neler gelecekti kim bilir ki..